آکوردهای هفتم ساده شده.

تا سال 1940 اغلب پیانیست های Jazz از متدی که بنام oom-pah معروف بود برای همرای ملودی دست راست یا موسیقی استفاده میکردند. اما در این زمان Bud Powell (یکی از پیانیست های مشهور Jazz) روش دیگری برای همراهی بکار برد که بتدریج موسیقی Jazz را متحول کرد. به شکل زیر دقت کنید، نوازنده برای همراهی آکورد C7 با روش oom-pah اینگونه عمل میکند. oom-pah خیلی به قطعات حالت رگ تایم میده و اونها رو بسیار ریتمیک میکنه چیزی که اصلا" بدرد cool Jazz نمیخوره. از آنجایی که یک Jazzist پیانو معمولا" با کمک یک کنترباس اجرا میکنه، Bud Powell تصمیم گرفت که از روش دیگری که به Simplified Seventh Chords معروف شده استفاده کنه. او خیلی ساده در همراهی با ملودی تصمیم گرفت فقط دو نت از آکورد رو اجرا کنه. به شکل زیر دقت کنید آکورد میزان اول میتونه هم Cm7 باشه هم C7 یا برای گرفتن آکورد Cm6 دیگه لازم نیست نتهای دو، می بمل، سل و لا رو باهم بگیریم که صدای خیلی شلوغی داره، میتونید خیلی ساده Eb و A رو بگیرید. که البته این آکورد میتونه نمایش دهنده F7 هم باشه. یا در میزان سوم که نتهای دو و لا میتونند نمایش دهنده آکوردهای C6 یا F یا D7 و ... هم باشند. این voicing آکوردها امروزه به مراتب بیشتر استفاده میشه و اغلب Jazzist های پیانو از اون استفاده میکنند. از مزایای دیگر اون اینکه وصل آکورد ها به هم دیگه معمولا" خیلی ساده تر میشه بخصوص که بخواهیم از طریق دایره پنجم آکوردها رو بهم وصل کنیم. نگاه کنید: زیبایی شگفت انگیزه این روش تو خماری گذاشتن گوش آدمه. چرا که گوش معطل میمونه که آقا جان این آکورد اصلا" مینوره یا ماژور یا اصلا" پایه این آکورد چیه. اینه که این voicing حس خاصی به قطعات میده و فضا سازی عجیبی توی قطعات ایجاد میکنه. شاید جای گفتن نداشته باشه که یک پیانیست Jazz هیچ وقت آکوردهای بالا رو سر ضرب نمیزنه و به سلیقه خودش اونو به وسطهای میزان بخصوص در ضد ضربها منتقل میکنه.